Отправлено: 12.07.11 18:42. Заголовок: Несколько чертежей из РГИА
Вот - случайно набрел:
Российский государственный исторический архив (С.-Петербург)
фонд 1488, опись 1
дела по Себежу и уезду:
441 - План части города, с показанием расположения административных учреждений и церквей, копия (без даты), 1 лист; 442 - Рождественская греко-российская церковь. План, фасад, 1832 г., 2 листа; 443 - Церковь в селе Курилово. План, фасад, разрез, 1840 г., копии, 3 листа; 444 - Деревянная церковь. План, фасад, разрез, копия, 2 листа; 445 - проект двух церквей в селах Курилово и Старокозлове. План, фасад, разрез, 1837 г., 1 лист; 446 - Проект деревянной на каменном фундаменте церкви в селе Ливы. План, фасад, разрез, 1836 г., 3 листа, копия; 447 - Церковь в селе Старокозлове. План, фасад, разрез, 1840 г., 3 листа; 448 - Деревянная церковь (там же), План, фасад, разрез, копия. 1840 г., 2 листа; 449 - Проект церкви (там же). План, фасад, разрез, 1837 г., 1 лист; 450 - Проект церкви (там же). План, фасад, разрез, 1841 г., 1 лист; 451 - Деревянная церковь (там же). План, фасад, разрез, 1841 г., 3 листа; 452 - Проект достройки церкви. План, фасад, разрез, копии, 1833 г., 1 лист
Отправлено: 12.07.11 19:21. Заголовок: А я дела не смотрел...
А я дела не смотрел. Центральной, вероятно И посмотрите, пожалуйста, л/я (письмо от 06.05. с.г.) Так сказать, ty mnie - ja tobie. Старый польский (и не только) принцип. Очень приятный
Сообщение: 2670
Зарегистрирован: 17.05.10
Откуда: Россия
Отправлено: 12.07.11 19:53. Заголовок: stanislaw, я в это в..
stanislaw, я в это время находился в Себеже... доступа к ЛС не имел... Прошу прощения у всех и у Вас, Станислав, кому не ответил на личные сообщения. Движок форума устроен таким образом, что более новые сообщения вытесняют (удаляют) более старые, вне зависимости от того читали вы их или нет. Я просто их не читал (не мог прочитать)... Повторите пожалуйста Ваше сообщение?
Отправлено: 12.07.11 23:29. Заголовок: Там еще была Малахов..
Там еще была Малаховская церковь по фонду 218, но я бумажку никак не отрою. Делал разборку бумаг. Каждая уборка, разборка и систематизация творческого хаоса имеет катастрофические последствия (как правило). Разнится только степень урона.
Отправлено: 04.08.11 01:59. Заголовок: И не только РГИА. Во..
И не только РГИА. Вот например - неожиданно - ЦГА СПб: ф. 7179, оп. 4, д. 8, л. 83 - Об изъятии молитвенного дома у группы верующих в г. Себеж Западному ИК 8.01.1930 г. Зав.секретариатом Леноблисполкома ПРИМ,: конфессиональная принадлежность группы верующих не указана
РГИА, ф.1293, оп.130, 1897 г.: 56 - О постройке каменных церквей в селах Усаи - Лепельского уезда, Синозерье Себежского уезда и Доминиках (?) Полоцкого уезда ПРИМ.: собственную выписку не смог разобрать... :( В описи-то четко...и так бывает...
опись 166-Витебская губ.: 39 - Геометрический план г.Себежа, с изъяснением на оном публичных строений, 1 л., б/д 58 - проекты моста на реке Могильня и Островлянке Себежского у., 1887 г., 1 л. 59 - то же, через реку Безымянную, 1887 г. 60 - То же, мостов через Неведрянку и Островянку Себежского у., 1888 г., 1 л. 61 - То же, моста через реку Идрицу Себежского у., 1888 г., 1 л.
Есть еще указание на 3 выбывших дела (к слову: опись - тоже документ, если что):
опись 163, 1881 г.:
664 - По исправлению в 1880 г. повреждений, причиненных пожаром и бурею Себежскому тюремному замку Витебской губернии, 1881-1883 гг., 9 лл. 661 - По ремонту в 1880 г. здания тюрьмы в г.Себеж Витебской губ., 9 лл.; 662 - То же, присутственных мест в г.Себеже Витебской губернии, 10 лл.
Сообщение: 2887
Зарегистрирован: 17.05.10
Откуда: Россия
Отправлено: 01.09.11 14:54. Заголовок: Да... очень интересн..
Да... очень интересно было бы ознакомиться с этими материалами. stanislaw, что мы должны сделать для того чтобы получить копии этих документов. Интересно все, но особенно любопытен Геометрический план г. Себежа. План подаренный себежанам Николаем Петровичем чертовски хорош... Интересно было бы взглянуть и на этот.
Отправлено: 01.09.11 16:11. Заголовок: Ну, в части копирова..
Ну, в части копирования тут действуют общие правила для граждан РФ: заказать, получить, и радоваться. Посмотреть план я собираюсь. Но при нынешних расценках в РГИА мне его копирования не потянуть, после Угаринки-то И если что: в РГИА (вообще в архивах) актуально требование НЕПЕРЕДАЧИ третьему лицу (сторонним организациям и лицам - также) копий. Кто оплатил, тот и пользуется (т.е., это не буду я, увы! ). на публикацию нужны отдельные разрешения. А уж про публичное использование, полагаю, - можно и вовсе забыть. Такая жизнь...
ТАКИМ ОБРАЗОМ: взыскатель копии должен иметь денежку и понести ответственность за судьбу копии. Более - ничего. Средняя цена копирования документа - 2000-4000 руб. по РГИА. А ответственность оформляется договором при копировании. Оно - с другой стороны - маловероятно, что кто-то проконтролирует использование. Но - с третьей стороны: dura lex и все такое. И потом, всегда найдутся добрые люди...подскажут архиву, если что. Вот в этом не сомневаюсь ни секунды. Особенно при публичном использовании доброта людей возрастет неимоверно.
Отправлено: 03.09.11 22:56. Заголовок: Это "Наши костел..
Это "Наши костелы" ксендза Фридриха (Фридерика) Жискара. 1913 г. Т.е., в данном случае - ее репринт. Недавний. Кстати, в музее, у С.А.Петренко, есть оригинальный текст. Вернее, часть тетрадки
Отправлено: 04.09.11 08:18. Заголовок: хорошо читаемые варианты страниц,касающихся Себежа...
Кто желает посмотреть поближе страницы книги(а может быть и перевести с польского на русский!), можно посмотреть хорошо читаемые страницы этого труда(страницы,где про Себеж):
******* Title : Nasze kościoły : [opis ilustrowany wszystkich kościołów i parafji znajdujących się na obszarach dawnej Polski i ziemiach przyległych]. T. 1, Archidjecezja mohylowska. [Z.] 24, Dekanat drysko-siebieski.
*** Название: Наши церкви: [иллюстрированное описание всех церквей и приходов, расположенных в районах старой польской и сопредельных территорий]. Т. 1, Archidjecezja mohylowska. [Z] 24, благочиния drysko-siebieski.
Daleko, na 8 wiorst rozciagnela sie jezioro Siebieskie, a na brzegu jego i na pagorku, raczej na polwyspie utwo- rzonym przez jezioro i gleboko sztucz- nie zrobiony row—lezy starodawne ale niewielkie miasteczko Siebiez. Poloze- nie miesciny jest malownicze. Zdaleka juz podrozny widzi ja, jak sie odbija w srebrnych szybach jeziora. Widac mialo ono niegdys znaczei.ie politycz- ne, kiedy tyle bitew przy niem stoczo- no, tyle krwi przelano, a w kazdym o nim pamietano traktacie. Kto i kiedy zalozyl Siebiez, nie wiemy. O tern mil- cza kroniki.
Po raz pierwszy wspomina M. Stryj- kowski w swych kronikach pod rokiem 1414, nazywajac go przygrodkiem pskow- skim. W tym roku W. ks. litewski, Witold, idac na Pskow, zdobyl miasto i spalil.
Do roku 1535 Siebiez nalezy do Li- twy, kiedy Wasyli Szujski, wojewoda moskiewski, zdobywa miasto i buduje nad brzegiem jeziora twierdze, nazwa- na Nowym Siebiezem, albo Iwanhoro- dem na Siebiezu. Tez i podania ludo- we potwierdzaja fakt istnienia dwoch zamkow. Jeden stal na wynioslej go- rze, wchodzacej gleboko do jeziora, dzis jeszcze nazywanej zamkowa, dru- gi u wejscia do miasta tez na gorze.
Gleboka fosa, wykopana z jednej czesci jeziora do drugiej, oddziela mia- steczko ze starym zamkiem od ladu, tworzac sztuczna wyspe. Na fosie znaj- dowal sie most zwodzony i brama obron- na. Dzisiaj nie pozostalo sladow tych zamkow. W roku 1536 wojsko polskie i litewskie w liczbie 20000 pod dowodz- twem Niemiry, chcac zdobyc miescine, ponioslo okropna kleske. Podobno czesc tego wojska, szukajac dobrej pozycji, stanela na lodzie. Lod sie zalamal, a mnostwo wojska utonelo. Ogromna liczba kurhanow naokolo Siebieza jest pamiatka toczonych tu bitew.
W podaniu miejscowem istnieje duzo legend o tych czasach zapasow wojen- nych. Opowiada lud o Witoldowych drogach, mostach, litewskich mogilach, krolewskiej gorze, o krasnym pniu, na ktorym po scieciu drzewa mial odpoczy- wac po bitwie Stefan Batory.
Polsce bardzo chodzilo o posiadanie miasta i dlatego nieraz udawali sie po- slowie do Moskwy, probujac Siebiez odzyskac.
W roku 1581 domaga sie krol Ste- fan Batory tego od poslow Moskwy, przybylych do Grodna. Poslano do Moskwy Krzysztofa Dzierzka z ta sa- ma misja, ale wrocil posel z odmowna odpowiedzia.
W roku 1618 wedlug traktatu deu- linskiego otrzymuje nareszcie Polska Siebiez, a pierwszym namiestnikiem na- znacza krol Samuela Korsaka; w ro- ku 1625 wydaje krol Zygmunt III przywilej ludziom rycerskim na 120 wlok ziemi, dla zapewnienia obrony Sie- bieza. Komisarze specjalnie przez kro- la wyslani, wzmacniaja zamek i obsa- dzaja go zaloga. Tworzy krol przy Sie- biezu cos w rodzaju kozactwa, nadajac im ziemie, zobowiazuje ich do sluzby wojskowej; tworzy sie cos w rodzaju strazy pogranicznej, tak zwani „pan- cerni bojarowie", obowiazani bronic granicy. Oni tworzyli oddzielna klase ludzi obdarzonych rozmaitymi przy- wilejami i nie posiadajacymi, jak wlo- scianie ziemi razem wszyscy, ale kaz- dy oddzielnie. Byli to najczesciej Polacy, przybyli na kresy, zwabieni wiadomoscia o ziemi i przywilejach nadawanych.
Za czasow Katarzyny czesc tych pan- cernych bojarow wyslano na Syberje, gdzie z czasem zupelnie sie wynarodo- wili.
W polowie wieku XVII Siebiez zo- staje starostwem niegrodowem, trzy- manem na prawach lennych przez Ra- dziwillow.
W roku 1654 Siebiez zajety zostaje przez wojsko rosyjskie i dopiero w ro- ku 1677 wraca do Polski. Podczas woj- ny szwedzkiej zajmowaly miasto woj- ska rosyjskie 1705 i 1707 roku. Przy pierwszym podziale Polski—przechodzi Siebiez z calem wojewodztwem Poloc- kiem do Rosji.
W roku 1812 gen. Witgenstein zajal miasto i chcac powstrzymac nieprzyja- ciela, oszancowal je. Slady tych szan- cow pozostaly do dzis na lewym brzegu jeziora.
Dzis Siebiez jest miastem, posiadaja- cem do 6 tysiecy mieszkancow, z kto- rych 4000 z gora zydow. Handel Sie- bieza ogranicza sie do handlu lnem i skorami, ale znajduje sie w rekach zy- dow. Jest w Siebiezu polski sklep kolo- salny i hotel przyzwoicie urzadzony, bedacy w reku rodaka. Przemysl roz- winiety dosc slabo. Troche zajmuja sie rybolowstwem wsie lezace przy jezio- rach. Wielka ilosc lasow daje zarobek, bo nietylko odbywa sie sprzedac drze- wa, ale miejscami pedza nawet smole i dziegiec. Przewaznie caly lud rolni- czy. Parafja Siebieska dosc roz- legla, rozciaga sie prawie na 10O wiorst.
Liczba parafjan sklada sie ze szla- chty, po wiekszej czesci przypisanej do mieszczanstwa i wloscian. Szlachta dzierzawi folwarki, a wiec niepewna i wedrujaca, wloscianie po wiekszej czesci rozrzuceni wsrod obcych. Zale- dwie dwie wioski sa czysto katolickie, odlegle od kosciola o wiorst 18 i 20. Dworow obywatelskich 2. Liczba pa- rafjan 2320. Na tej calej przestrzeni tylko jeden kosciol i dwie kaplice w Ry- kowie, majatku Kaminskich i Hlin- kach.
Bylo w tej okolicy kilka cerkwi unic- kich, ale teraz—albo zamknieto, albo zrujnowane. Podanie mowi ze by- la cerkiewka unicka w Siebiezu, dzis po niej nic nie pozostalo. Jedyna pamiatka na jej miejscu stojacy krzyz.
Wymienimy kilku wybitnych pro- boszczow siebieskich. Dawniej obslu- giwali kosciol zakonnicy z sasiedniego klasztoru w Sokolnikach. Z posrod tych wspominaja kroniki o ojcu Sa- muelu, bernardynie. Dlugi czas obslu- giwal parafje ks. Kropf, zakonnik, ber- nardyn, maz uczony i szczery patrjota, lubiany przez ogol. Dbal on o parafje, dbal o lud, obchodzily jego serce oj- cowskie wstrzasnienia polityczne bied- nej Polski. Mial ks. Kropf wiel- kie wplywy i na obywatelstwo i na lud.
Byl to prawdziwy typ zakonnika. La- godny, dowcipny, lubiany przez wszyst- kich, pozostawil po sobie duzo utwo- row, przewaznie wierszem—niestety ma- lo skorzystano z tych rekopisow— wiekszosc poginela po jego smierci. Gdyks. Kropf umarl, przez pewien czas zarzadzali parafja wikarjusze, a potem sa proboszczami: ks. Cybulewicz, ks. Siemaszko, ks. Krassowski i ks. Da- lecki od 1902-go roku.
S. p. Ks. Krassowski zostawil po so- bie piekna pamiatke, budujac szpital. Ks. Dalecki dokonczyl budowy szpita- la, oficyny podmurowal, kosciol odno- wil i szate na obrazie sw. Antoniego. Co prawda nigdy tu nie byl bardzo po- teznym kosciol katolicki. Nawet w cza- sach wolnosciowych kilkunastu zale- dwie ludzi przyjelo katolicyzm, pomi- mo, iz ks. Dalecki bardzo dba o parafje i wprowadzil bardzo dobrze zorganizo- wana katechizacje. Ogromna zasluga ks. Daleckiego jest i to, ze zaprowadzil w zakladach naukowych wyklady religji.
Kosciol w Siebiezu fundowal krol Zygmunt w roku 1625, a gdy ten kos- ciol splonal, ksiaze Hieronim Radziwill wzniosl roku 1749 dzisiejszy murowany kosciol pod wezwaniem Trojcy Przenaj- swietszej.
Kosciolek nie bogaty, ale bardzo schlu- dnie utrzymany, a przy wielkiej rozle- glosci parafji utrudniajacej ludowi ucze- szczanie do swiatyni, swoja wielkoscia az nadto wystarczy dla ilosci ludzi, zbie- rajacych sie na nabozenstwo w wielkie swieta.
Trzy oltarze proste, ale ladnie rzez- bione z lipowego drzewa, mile wywie- raja wrazenie.
1 " W glownym oltarzu artystycznie rzezbione z drzewa fi- gury sw. Piotra i Pawla, a w bocznych oltarzach aniolowie. Najwieksze nabo- zenstwo ma lud tutejszy do sw. Anto- niego, ktoremu poswiecony jest bocz- ny oltarz. W Rykowie znajduje sie ladnie utrzy- mana kaplica, zbudowana w formie os- miokata.
Отправлено: 04.09.11 13:32. Заголовок: Podaję tekst w..
Podaję tekst w kompletnej polskiej pisowni - z polskimi znakami diaktrycznymi. Są one niezbędne dla ewentualnego tłumaczenia na rosyjski, nawet za pomocą translatora.
"SIEBIEŻ
Daleko, na 8 wiorst rozciągnęło się jezioro Siebieskie, a na brzegu jego i na pagórku, raczej na półwyspie utwo- rzonym przez jezioro i głęboko sztucz- nie zrobiony rów—leży starodawne, ale niewielkie miasteczko Siebież . Położe- nie mieściny jest malownicze. Z daleka juz podróżny widzi ją, jak sie odbija w srebrnych szybach jeziora. Widać miało ono niegdyś znaczenie politycz- ne, kiedy tyle bitew przy nim stoczo- no, tyle krwi przelano, a w każdym o nim pamiętano traktacie. Kto i kiedy założył Siebież, nie wiemy. O tem mil- czą kroniki.
Po raz pierwszy wspomina M. Stryj- kowski w swych kronikach pod rokiem 1414, nazywając go przygrodkiem pskow- skim. W tym roku W. ks. litewski, Witold, idąc na Psków, zdobył miasto i spalił.
Do roku 1535 Siebież należy do Li- twy , kiedy Wasyli Szujski, wojewoda moskiewski, zdobywa miasto i buduje nad brzegiem jeziora twierdzę, nazwa- ną Nowym Siebieżem, albo Iwanhoro- dem na Siebieżu. Też i podania ludo- we potwierdzają fakt istnienia dwóch zamków. Jeden stał na wyniosłej gó- rze, wchodzącej głęboko do jeziora, dziś jeszcze nazywanej zamkową, dru- gi u wejścia do miasta tez na górze.
Głęboka fosa, wykopana z jednej części jeziora do drugiej, oddziela mia- steczko ze starym zamkiem od lądu, tworząc sztuczną wyspę. Na fosie znaj- dował się most zwodzony i brama obron- na. Dzisiaj nie pozostało śladów tych zamków. W roku 1536 wojsko polskie i litewskie w liczbie 20000 pod dowódz- twem Niemiry, chcąc zdobyć mieścinę, poniosło okropną klęskę. Podobno część tego wojska, szukając dobrej pozycji, stanęła na lodzie. Lód sie załamał, a mnóstwo wojska utonęło. Ogromna liczba kurhanów naokoło Siebieża jest pamiątką toczonych tu bitew.
W podaniu miejscowym istnieje dużo legend o tych czasach zapasów wojen- nych. Opowiada lud o Witoldowych drogach, mostach, litewskich mogiłach, królewskiej górze, o krasnym pniu, na którym po ścięciu drzewa miał odpoczy- wać po bitwie Stefan Batory.
Polsce bardzo chodziło o posiadanie miasta i dlatego nieraz udawali sie po- słowie do Moskwy, próbując Siebież odzyskać.
W roku 1581 domaga sie król Ste- fan Batory tego od posłów Moskwy, przybyłych do Grodna. Posłano do Moskwy Krzysztofa Dzierzka z tą sa mą misja, ale wrócił poseł z odmowną odpowiedzią.
W roku 1618 według traktatu dyw- lińskiego otrzymuje nareszcie Polska Siebież, a pierwszym namiestnikiem na- znacza król Samuela Korsaka; w ro- ku 1625 wydaje król Zygmunt III przywilej ludziom rycerskim na 120 włók ziemi, dla zapewnienia obrony Sie- bieża. Komisarze specjalnie przez kró- la wysłani, wzmacniają zamek i obsa- dzają go załogą. Tworzy król przy Sie- bieżu coś w rodzaju kozactwa, nadając im ziemię, zobowiązuje ich do służby wojskowej; tworzy sie coś w rodzaju straży pogranicznej, tak zwani „pan- cerni bojarowie", obowiązani bronić granicy. Oni tworzyli oddzielną klasę ludzi obdarzonych rozmaitymi przy- wilejami i nie posiadającymi, jak wło- ścianie ziemi razem wszyscy, ale każ- dy oddzielnie. Byli to najczęściej Polacy, przybyli na kresy, zwabieni wiadomością o ziemi i przywilejach nadawanych.
Za czasów Katarzyny część tych pan- cernych bojarów wysłano na Syberje, gdzie z czasem zupełnie się wynarodo- wili.
W połowie wieku XVII Siebież zo- staje starostwem niegrodowym, trzy- manym na prawach lennych przez Ra- dziwiłłów.
W roku 1654 Siebież zajęty zostaje przez wojsko rosyjskie i dopiero w ro- ku 1677 wraca do Polski. Podczas woj- ny szwedzkiej zajmowały miasto woj- ska rosyjskie 1705 i 1707 roku. Przy pierwszym podziale Polski—przechodzi Siebież z całym województwem Połoc- kiem do Rosji.
W roku 1812 gen. Witgenstein zajął miasto i chcąc powstrzymać nieprzyja- ciela, oszańcował je. Ślady tych szań- ców pozostały do dziś na lewym brzegu jeziora.
Dziś Siebież jest miastem, posiadają- cym do 6 tysięcy mieszkańców, z kto- rych 4000 z górą żydów. Handel Sie- bieża ogranicza sie do handlu lnem i skórami, ale znajduje sie w rękach ży- dów. Jest w Siebieżu polski sklep kolo- nialny i hotel przyzwoicie urządzony, będący w reku rodaka. Przemysł roz- winięty dość słabo. Trochę zajmują się rybołówstwem wsie leżące przy jezio- rach. Wielka ilość lasów daje zarobek, bo nie tylko odbywa sie sprzedaż drze- wa, ale miejscami pędzą nawet smołę i dziegieć. Przeważnie cały lud rolni- czy. Parafja Siebieska dość roz- legła, rozciąga sie prawie na 10O wiorst.
Liczba parafjan składa sie ze szla- chty, po większej części przypisanej do mieszczaństwa i włościan. Szlachta dzierżawi folwarki, a więc niepewna i wędrująca, włościanie po większej części rozrzuceni wśród obcych. Zale- dwie dwie wioski są czysto katolickie, odległe od kościoła o wiorst 18 i 20. Dworów obywatelskich 2. Liczba pa- rafjan 2320. Na tej całej przestrzeni tylko jeden kościół i dwie kaplice w Ry- kowie, majątku Kamińskich i Hlin- kach.
Było w tej okolicy kilka cerkwi unic- kich, ale teraz—albo zamknięte, albo zrujnowane. Podanie mówi że by- ła cerkiewka unicka w Siebieżu, dziś po niej nic nie pozostało. Jedyna pamiątka, na jej miejscu stojący krzyż.
Wymienimy kilku wybitnych pro- boszczów siebieskich. Dawniej obsłu- giwali kościół zakonnicy z sąsiedniego klasztoru w Sokolnikach. Z pośród tych wspominają kroniki o ojcu Sa- muelu, bernardynie. Długi czas obsłu- giwał parafje ks. Kropf, zakonnik, ber- nardyn, mąż uczony i szczery patrjota, lubiany przez ogół. Dbał on o parafię, dbał o lud, obchodziły jego serce oj- cowskie wstrząśnienia polityczne bied- nej Polski. Miał ks. Kropf wiel- kie wpływy i na obywatelstwo i na lud.
Był to prawdziwy typ zakonnika. Ła- godny, dowcipny, lubiany przez wszyst- kich, pozostawi ł po sobie dużo utwo- rów, przeważnie wierszem—niestety ma- ło skorzystano z tych rękopisów— większość poginęła po jego śmierci. Gdy ks. Kropf umarł, przez pewien czas zarządzali parafią wikarjusze, a potem są proboszczami: ks. Cybulewicz, ks. Siemaszko, ks. Krassowski i ks. Da- lecki od 1902-go roku.
Św.p. Ks. Krassowski zostawił po so- bie piękną pamiątkę, budując szpital. Ks. Dalecki dokończył budowy szpita- la, oficyny podmurował, kościół odno- wił i szatę na obrazie św. Antoniego. Co prawda nigdy tu nie był bardzo po- tężnym kościół katolicki. Nawet w cza- sach wolnościowych kilkunastu zale- dwie ludzi przyjęło katolicyzm, pomi- mo , iż ks. Dalecki bardzo dba o parafję i wprowadził bardzo dobrze zorganizo- waną katechizacje. Ogromną zasługą ks. Daleckiego jest i to, że zaprowadził w zakładach naukowych wykłady religii.
Kościół w Siebieżu fundował król Zygmunt w roku 1625, a gdy ten koś- ciół spłonął, książę Hieronim Radziwiłł wzniósł roku 1749 dzisiejszy murowany kościół pod wezwaniem Trójcy Przenaj- świętszej.
Kościółek nie bogaty, ale bardzo schlu- dnie utrzymany, a przy wielkiej rozle- głości parafii utrudniającej ludowi uczę- szczanie do świątyni, swoją wielkością aż nadto wystarczy dla ilości ludzi, zbie- rających się na nabożeństwo w wielkie święta.
Trzy ołtarze proste, ale ładnie rzeź- bione z lipowego drzewa, miłe wywie- rają wrażenie.
W głównym ołtarzu artystycznie rzeźbione z drzewa fi- gury św. Piotra i Pawła, a w bocznych ołtarzach aniołowie. Największe nabo- żeństwo ma lud tutejszy do św. Anto- niego, któremu poświęcony jest bocz- ny ołtarz. W Rykowie znajduje sie ładnie utrzy- mana kaplica, zbudowana w formie oś- miokąta
Отправлено: 29.09.11 02:09. Заголовок: Не только чертежи. Д..
Не только чертежи. Другие интересные материалы тоже: РГИА Ф. 1286, оп. 6, дела: 255 – о приостановлении постройки православной церкви в с. Дубровках Себежского у., помещ. Медуницкого, 1837 г.;
Все даты в формате GMT
3 час. Хитов сегодня: 492
Права: смайлы да, картинки да, шрифты да, голосования нет
аватары да, автозамена ссылок вкл, премодерация откл, правка нет
Повторяю.
:( В описи-то четко...и так бывает... 
- участник сейчас на форуме
- участник вне форума