Наш Себежский форум

Witold Rudziński (ur. 14 marca 1913 w Siebieżu, zm. 29 lutego 2004 w Warszawie[1]) – kompozytor, historyk muzyki, pedagog.

Studiował na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie (do 1936) i w Konserwatorium Muzycznym im. Karłowicza w Wilnie, następnie w Instytucie Gregoriańskim w Paryżu (1938-1939 studia z zakresu kompozycji u N. Boulanger i Ch. Koechlina). Od 1964 nosił tytuł prof. nadzwyczajnego, od 1983 prof. zwyczajnego.

W latach 1937-1938 kierował Szkołą Muzyczną w Święcianach, 1939-1942 wykładał w Konserwatorium i Szkole Muzycznej w Wilnie; po wojnie prof. Konserwatorium łódzkiego, następnie dyrektor Departamentu Muzyki w Ministerstwie Kultury i Sztuki oraz dyrektor artystyczny Filharmonii i Opery Stołecznej w Warszawie. Redagował miesięcznik "Muzyka", od 1957 pracownik naukowo-dydaktyczny Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej (1979 otrzymała nazwę Akademia Muzyczna) w Warszawie, od 1964 prof. tej uczelni; 1983 przeszedł na emeryturę; został uhonorowany doktoratem honoris causa w 1998.

Przez krótki czas był prezesem zarządu głównego Związku Kompozytorów Polskich (wiele lat kierował oddziałem warszawskim). Laureat nagród państwowych i resortowych oraz nagród kompozytorskich (m.in. wyróżnienie specjalne na Konkursie Księcia Rainiera w Monaco, 1963). Odznaczony m.in. Krzyżem Komandorskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Twórczość muzyczna:

opery:
Janko Muzykant (1951)
Komendant Paryża (1957)
Odprawa posłów greckich (1962)
Sulamita (1964)
Chłopi (1972)
Pierścień i Róża (1984)
utwory oratoryjne:
Chłopska droga (1952)
Dach świata (1960)
Gaude Mater Polonia (1966)
utwory symfoniczne i koncerty:
Muzyka koncertująca (1958)
Obrazy świętokrzyskie (1965)
Concerto grosso na perkusję i smyczki (1970)
utwory kameralne
pieśni
muzyka filmowa
muzyka rozrywkowa
Obok pracy kompozytorskiej był również autorem opracowań teoretycznych, historycznych i popularyzatorskich, poświęconych głównie Moniuszce, Bartokowi oraz rytmom muzycznym.